Jej powstania nie pamięta nawet Maryla Rodowicz. Początki osadnictwa przy tej ulicy sięgają neolitu.
link
Już w XVI wieku nazywana była ulicą Krakowską, analogicznie do ulicy Grodzkiej, łączącej Rynek z Bramą Grodzką. Nazwę tę przejęła potem główna ulica Krakowskiego Przedmieścia, a ulicę tę zaczęto nazywać Przyrynek (1839), a następnie Bramową. Ulica została wytyczona w tym samym czasie, co pozostałe ulice Rynku. Łączy Rynek z Bramą Krakowską. Zabudowa ulicy jest w dużym stopniu rekonstrukcją powojenną.
link
Ulica Cyrulicza została wytyczona w latach 50. XIX wieku, lecz nazwa przyjęła się dopiero pod koniec stulecia. Do tego czasu występowała jako "Projektowana" lub zapożyczała nazwę od dużo starszej, biegnącej prostopadle ulicy Nadstawnej. Podczas II wojny światowej ulica ta znajdowała się na terenie getta. Ulica Cyrulicza nie przetrwała wojny w pierwotnym kształcie. Ocalał odcinek od Lubartowskiej do Furmańskiej, natomiast pozostała część ulicy została zrównana z ziemią przez hitlerowców w ramach wyburzania dzielnicy żydowskiej.
link
Nazwa ulicy pochodzi od nazwy dzielnicy, a w zasadzie od wzgórza Czwartek - dawnego przedmieścia (kiedyś istniała tutaj osada targowa). Nazwa przedmieścia czwartek wzbudzała zazdrość nawet u Długosza, bo wspomniał o niej kapkę później (w XVw.), podczas gdy początku przedmieścia sięgają VI lub VII w. O "Czwartku" wspomina Daniel Bratkowski w "Świat po części przejrzany", piętnując kobiety tam mieszkające. Coś te lubelskie kobiety nie miały najlepszej prasy.
link
Została wytrasowana w początku XX w. (ok. 1908) na terenach przeznaczonych pod zabudowę mieszkaniową. Budynki wzniesione bezpośrednio przed I wojną światową po zachodniej stronie ulicy wyznaczają ówczesną skalę miasta. Architektura kamienic reprezentuje współczesne prądy eklektyczne i secesję. W części na południe od ul. Okopowej ulica została zabudowana w okresie międzywojennym.
link
Nazwa ulicy głębokiej jest ściśle związana z dzielnicą: Rury. Chodzi o to, że te rury są głęboko. A jak pada, to ulica zamienia się w koryto rwącej rzeki. Przez mieszkańców z zaawansowanym PESELEM nazywana jest nadal aleją PKWN.
link
Nazwa ulicy pradopodobnie upamiętnia główną bohaterkę poematu Adama Mickiewicza "Grażyna". Chociaż słyszy się na dzielni plotki, że chodzi o Panią Grażynę, żonę Janusza... Nigdy się nie dowiemy. Zgodnie z informacjami ze strony warszawa.fandom.com na temat ul. Grażyny w Warszawie - nazwa ulicy w stolicy dotyczy Grażyny z poematu.
link
Nazwa ulicy pochodzi od grodu na Zamku, do którego prowadzi. Ulica od pierwszej połowy XVI wieku do dziś funkcjonuje pod nazwą Grodzka. Niegdyś funkcjonowała pod nazwą łacińską (Platea Castrensis) Ulica Grodzka jest jedną z najbardziej oryginalnie zachowanych ulic Lublina. Zarówno jej przebieg, jak i nazwa nie zmieniły się od czasów średniowiecza. W połowie swej długości ulica otwiera się na plac Po Farze, w przedłużeniu zaś w kierunku Śródmieścia wybiega na Rynek i ulicę Bramową zamkniętą Bramą Krakowską. Zachowana w autentycznej formie szerokość ulicy w stosunku do innych była dyktowana jej pierwotną funkcją (dawny szlak handlowy). Ulica została wybrukowana pod koniec XVIII wieku z polecenia Komisji Dobrego Porządku.
link
Nazwa ulica Kowalska pojawia się w miejscu dzisiejszej Kowalskiej w XVIII wieku. Wcześniej nazwę tę nosiła dzisiejsza ulica Zielona. Ulica ta wraz z zachowanym kwartałem kamienic znajdujących się przy ulicach Fumańskiej, Cyruliczej i Lubartowskiej to jedyne zachowane do dziś pozostałości przedwojennej dzielnicy żydowskiej.
Nazwa ulicy pochodzi od Fabryki Syropu Ziemniaczanego (krochmalni) założonej w 1909 przy ul. Betonowej 5.
link
link
Najdłuższą ulicą dzielnicy żydowskiej była Lubartowska. Miała ponad kilometr długości i prowadziła do nowego cmentarza żydowskiego położonego przy ulicy Obywatelskiej, zaś z przeciwnej strony przechodziła w ulicę Nową na wysokości Kowalskiej.
link
Nazwa ulicy Ogrodowej pochodzi od licznych ogrodów znajdujących się tu przed II wojną światową. Ogrody te, wciąż żywe w pamięci mieszkańców, zaopatrywały ich w świeże warzywa, owoce i kwiaty. Ulica Ogrodowa powstała w drugiej połowie XIX wieku. W zapisie pojawia się po raz pierwszy na rosyjskiej mapie Lublina z 1892 roku. Początkowo była niemal dwukrotnie dłuższa niż obecnie. Najstarsza zabudowa ulicy pochodzi z końca XIX wieku. W połowie lat 60. „kocie łby ” zostały zastąpione asfaltem – Ogrodowa stała się jedną z pierwszych ulic w Lublinie z nawierzchnią asfaltową. Wpłynął na to fakt, że siedzibę miał na niej, i ma do dziś, lubelski oddział Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad. Od samego początku budowali tutaj swoje domy najbardziej znani w Lublinie architekci, lekarze i adwokaci.
link
Nie wiemy skąd wzięła się ta dziwna nazwa. Pewnie chodziło o Pana Janusza, ale biurokratyczny bałagan spowodował taką wpadkę i ulica nosi teraz nazwę wysokoprocentowego alkoholu.
Może i romantyczna, ale znana w zasadzie jedynie z przypału z syllogomanią opisanego kiedyś w jakiejś tam gazecie. Z rzetelnych danych, to by było na tyle..
Podobno Pani Grażyna znalazła tam, dawno temu, olbrzymiego pajęczaka w poszewce na poduszkę swojego męża Janusza. To wydarzenie upamiętniono nazywając ulicę "Roztocze". A tak naprawde, to nic sensownego nie udało się znaleźć na temat nazwy tej ulicy.
Ulica powstała na przełomie XIX i XX wieku stanowiąc północną granicę terenów rozrywkowych zwanych „Rusałka”. Ale to wcale nie dlatego się tak nazywa! Otóż w tej okolicy na mężczyzn czyhało „niebezpieczeństwo”, bo wielu z nich traciło głowę dając się skusić wdziękom miejscowych „syren” (lub sięgając po wierzenia słowiańskie: "rusałek"). W tej dzielnicy znajdowało się najwięcej domów uciech w okresie międzywojennym. Proste!
link
Dawno temu był tam jakiś bazarek (w XVI w.), czy coś takiego. Epicentrum Kalinowszczyzny. Jest tam studnia! Tylko, że chyba nie działa.
link
Jedna z dziwniejszych na jakich byliśmy. Ma długość jednego, kiepskiego rzutu beretem. Jest słynna z tego, że jest w pobliżu ulicy Fabrycznej. Żarcik... w ogóle nie jest słynna.
W zasadzie to nie ulica tylko... takie skrzyżowanie jednej drogi, która się z niczym nie krzyżuje. W istocie - jest tam bardzo łagodny zakręt. Tyle wiadomo.
Nazwa ulicy pochodzi od znajdującego się przy niej tzw. Zielonego Rynku. Albo ktoś przekornie ją tak nazwał ze względu na pojawiający się w znikomych ilościach kolor zielony na tej ulicy i jej pobliżu.
link
"Lublin jest miastem o bogatej przeszłości, teren był zamieszkany już w starożytności. Nie wiadomo dokładnie jak dawno, bo nikomu nie chce się prowadzić wykopalisk w takiej **** dziurze. Nazwa wzięła się z tego, że anonimowy książę, wracając z wyprawy, złowił rybę w rzece, którą miejscowi nazywali Bystrzyca, i powiedział, że to pewnie szczupak lub lin. Był to ewidentnie szczupak, więc miejscowi uśmiali się: co to za idiota, a na pamiątkę tego przypału nazwali swoją wioskę Lublin."
"Nazwa miasta znana jest od najstarszych zapisków z 1228 roku. Pochodzi ona od nazwy osobowej Lubla utworzonej od imienia Lubomir, poprzez dodanie dawniej pieszczotliwego przyrostka -la. Możliwe jest także, że imię Lubla w swojej staropolskiej, zdrobniałej postaci złączyło się z przyrostkiem dzierżawczym -in, dając nazwę Lublin. Zygmunt Sułowski wyraził przypuszczenie o łączeniu Lublina z imieniem Lubel (Lubelnia), w analogii do stosunku nazw Wróblin, Wróbel. Założycielem czy właścicielem Lublina w zamierzchłych czasach mógł być zatem człowiek o imieniu Lubel, bądź Lubla.
Pierwszy tekst notujący nazwę Lublina stanowi fragment kroniki Wincentego Kadłubka, opracowanej w końcu XII wieku. Według Kadłubka kobieta imieniem Julia, rzekoma siostra Cezara, miała założyć dwa miasta, których nazwy – pochodzące od imion jej i brata – przekręcono następnie na Lublin i Lubusz."
W lublinie mieszka 338586
W całym województwie lubelskim 2095258
Dane GUS na 31 grudnia 2020